Abstract:
Αλγαισθητικός Πόνος: Ο πόνος είναι ο πιο σηµαντικός µηχανισµός άµυνας του οργανισµού και το πιο πρώιµο στοιχείο της φύσης που έχει σχέση µε τη νοσηρότητα. Παρόλο που ο πόνος αποτελεί µια πανανθρώπινη εµπειρία είναι πολύ δύσκολο να καθοριστεί µε σαφήνεια.
Ο τελικός ορισµός του πόνου δόθηκε από την International Association for the Study of Pain (IASP), το 1979, «ως µια δυσάρεστη αισθητική και συναισθηµατική εµπειρία, που σχετίζεται µε πραγµατική ή δυνητική ιστική βλάβη ή περιγράφεται µε τους όρους µιας τέτοιας βλάβης»[1].
Ο πόνος, όπως και από τον ορισµό του προκύπτει, αποτελεί µια πολύπλοκη πολυπαραγοντική εµπειρία, όπου το αισθητικό στοιχείο, που κατά το µάλλον ή ήττον είναι αντικειµενικό, συνδυάζεται µε το συναισθηµατικό στοιχείο, που είναι υποκειµενικό.
Η ταξινόµηση του κλινικού πόνου σε κατηγορίες αποτελεί αντικείµενο διχογνωµιών. Αυτό οφείλεται στη διαρκώς αυξανόµενη γνώση και κατανόηση των µηχανισµών του «συστήµατος του πόνου». Μια αδρή ταξινόµηση κατατάσσει τον πόνο σε τρεις κύριες κατηγορίες,
- Αλγαισθητικός (nociceptive)
- Νευροπαθητικός (neuropathic)
- Ψυχογενής (psychogenic)
Ο αλγαισθητικός πόνος προέρχεται από την ενεργοποίηση των υποδοχέων του πόνου, που βρίσκονται σε όλους τους ιστούς εκτός από το Κεντρικό Νευρικό Σύστηµα (ΚΝΣ), και συνδέεται µε βλάβη των περιφερικών ιστών.
Η γνώση της νευροανατοµίας και της νευροφυσιολογίας της αγωγής των επώδυνων ερεθισµάτων βοηθά στην κατανόηση του τρόπου δράσης των αναλγητικών και στην εκάστοτε επιλογή του κατάλληλου συνδυασµού φαρµάκων.